Χαμένη  από τον δρόμο μου… καρδιά μου

Νιώθω χαμένη, ατέρμονη ψυχή μου! Πονάω… Μια ακατανόητη αίσθηση… Νιώθω πολύ περίεργα… δεν μπορώ να ησυχάσω μέσα μου. Είναι όπως όταν τελειώνουν οι διακοπές και πρέπει επιστρέψεις στη δουλειά, το σχολείο… όπως όταν σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου… όπως όταν σκέφτεσαι πως τελικά παρότι δεν μπορείς να το φανταστείς, μεγαλώνεις… όταν φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα… όταν νιώθεις χαμένος μέσα σου… μπερδεμένος… όταν κάτι σου φταίει αλλά δεν μπορείς να εντοπίσεις τι είναι αυτό… όταν χάνεις κάτι που για σένα είχε συναισθηματική σημασία… όπως όταν λες αντίο σε έναν φίλο που θα κάνεις να τον δεις πάλι χρόνια… όπως όταν ακούς ένα λυπητερό τραγούδι… όπως όταν κάτι ωραίο φεύγει και δεν θα ξανάρθει ποτέ… όπως όταν βλέπεις φωτογραφίες που έχουν γίνει αναμνήσεις πλέον… όπως όταν κοιτάς ψηλά και δεν έχει φεγγάρι… όπως όταν συνειδητοποιείς πια πως ο άνθρωπός σου έφυγε… και δεν θα ξανά γυρίσει ποτέ πια… έτσι!