Καληνύχτα!!

Ένα ποτήρι ζεστή σοκολάτα... μια ταινία... μια αγκαλιά...

και ένα όμορφο βράδυ προβάλει!!

Συνονθύλευμα καρδιάς...

Και είναι εκείνα τα απογεύματα που λες… πως έφτασα ως εδώ; Πως γυρνάω πίσω; Τι κάνω τώρα; Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν έχει γυρισμό… πως έτσι θα πορευτείς από δω και πέρα… ναι, ακριβώς έτσι!  Χάνεσαι μέσα στις σκέψεις... γίνεσαι ένα μ΄ αυτές... έχεις πια εγκλωβιστεί!  Τι συμβαίνει καρδιά μου; Μίλα μου... που είσαι; χάνομαι... Θέλω επιτέλους να βγω μέσα απ΄ αυτό το τούνελ... νιώθω να χάνω τον εαυτό μου...  ΘΕΛΩ να μάθω τι μου συμβαίνει!! ΘΕΛΩ να βρω την άκρη! ΘΕΛΩ απεγνωσμένα να ελευθερωθώ απ΄ όλο αυτό!! 

Έρχονται στιγμές  που το μόνο που θέλεις είναι να κρυφτείς... να φύγεις απ΄  όλους και απ΄ όλα! Δεν μπορείς... Απ΄ την άλλη δεν είναι λύση αυτό! Αλλά έτσι νιώθεις! Παλεύεις να βρεις την άκρη! Να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη! Καμιά φορά τα πράγματα δεν έρχονται έτσι όπως τα περίμενες... αλλά πρέπει να δεις κατάματα την πραγματικότητα και να ξεδιαλύνεις ό,τι σκιά έχει το τοπίο σου! 

"Οἱ Ἀγγελοι τὸν ὕμνον· οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα· οἱ Μάγοι τὰ δῶρα· οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα· ἡ Γῆ τὸ Σπήλαιον· ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον."

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!! 

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

Απόστολος Παύλος, Ο Ύμνος της αγάπης

"Υπεράνω όλων η αγάπη. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τόν άλλο, η ψυχή του. Ο,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη, να το κάνομε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δέν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τόν αγαπάμε ή δέν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. 

Αγάπη, αγάπη, αγάπη! 

Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν' αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό. Ωραίο δεν είναι; 

Ας σκορπίζαμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.

Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. 

Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους . Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται. 

Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη... 


Άγιος   Πορφύριος - Καυσοκαλυβίτης.

Ξέχασε ό,τι μπορεί να σε βαραίνει... δεν αξίζει...είναι Χριστούγεννα!!!

Και να που ξανά τα Χριστούγεννα φτάνουν...!

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή

που δεν την αρμενίσαμε ακόμα

Το πιο όμορφο παιδί δεν μεγάλωσε ακόμα

Τις πιο όμορφες μέρες μας,

τις πιο όμορφες μέρες μας

δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Κι ότι πιο όμορφο

Κι ότι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω

Δε στο ‘πα ακόμα

Nazim Hikmet

Καληνύχτα φεγγάρι... 

Μόλις πεθάνει

Μόλις πεθάνει

Ἡ ἀγάπη

Θέλει σιωπὴ μεγάλη

Γιὰ νά ῾βρει στὴν ἄκρη τοῦ πόνου

Τὴν περίφημη λίμνη

Τὴ λήθη.

Γιώργος Σαραντάρης 

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς

θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα

ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.

Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα

στοὺς γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω ἀγγέλους,

θὰ τοὺς μιλήσω ἑλληνικά,

ἐπειδὴ δὲν ξέρουνε γλῶσσες.

Μιλᾶνε μεταξύ τους μὲ μουσική.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Η λέξη "ἐλευθερία" προκύπτει 

"παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς",

 δηλαδή "να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει/επιθυμεί".

(ἐλεύθω= ἐρχομαι, πορεύομαι / ἐρῶ= αγαπώ -> ἔρως).

Ελευθερία λοιπόν δεν είναι, το να μην είσαι σκλάβος ή δούλος, αλλά το να πράττεις εν γένει σύμφωνα με ό,τι σου γεννά έρωτα στην ψυχή σου...! 
Να πορεύεσαι ελεύθερα και να βαδίζεις με πυξίδα αυτό που έρωτα σου προκαλεί! Ακολούθησε αυτό που σε ενθουσιάζει...αυτό που σου γεμίζει την ψυχή...αυτό που σε ταρακουνά... αυτό που σε μαγεύει... αυτό που σε κάνει να πετάς... αυτό που σε συγκλονίζει... αυτό που σε συγκινεί... αυτό που σ' οδηγεί στη δημιουργία... ξεπέρασε τον εαυτό σου... κάνε το επόμενο βήμα... ακολούθησε τη συνείδησή σου... κάνε όνειρα... γέλα... γίνε παιδί...  Ζήσε!! 
Ξέφυγε απ΄την ρουτίνα της καθημερινότητας και απ΄τα πρέπει των άλλων! Ζήσε ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! 

Μια ιστορία...

Ο Πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου
 
Ήμουν στον μανάβη της γειτονίας.
Αγοράζοντας πατάτες πρόσεξα ένα αγοράκι λεπτεπίλεπτο, ντυμένο φτωχικά αλλά καθαρό να κοιτάει με λαχτάρα το πανέρι με τα φρέσκα φασολάκια.
Είχα ήδη πληρώσει τις πατάτες, αλλά βλέποντας τα φασολάκια - λατρεύω τη σούπα με πατάτες και φασολάκια - σταμάτησα στο πανέρι και άθελά μου άκουσα τη συζήτηση του κου Μύλλερ (μανάβης) και του Μπάρι (το φτωχό
αγοράκι).

''Γεια σου Μπάρι, πως είσαι σήμερα;''
''Καλά κε Μύλλερ, μόλις θαύμαζα τα φασολάκια σας, φαίνονται πολύ νόστιμα.''
'' Όντως, είναι. Πώς είναι η μητέρα σου;''
'' Καλά, κάθε μέρα καλύτερα.''
'' Ωραία, τι μπορώ να κάνω για σένα;''
'' Τίποτα κύριε, απλώς κοίταζα και θαύμαζα τα φασολάκια σας.''
'' Θα ήθελες κάποια για το σπίτι;''
'' Όχι κύριε - δεν έχω λεφτά για να πληρώσω.''
'' Τι το αξιόλογο θα μπορούσες να μου δώσεις έναντι;''
'' Το μόνο που έχω είναι αυτή η πολύτιμη μπίλια - να δείτε !''
'' Είναι γνήσια; Για να δω.''
'' Ορίστε δείτε κύριε, είναι πολύ καλής ποιότητας.''
'' Μάλιστα, το βλέπω. Μόνο που αυτή είναι μπλε και εγώ ψάχνω για μια σε έντονο κόκκινο χρώμα. Μήπως έχεις σπίτι σου καμιά τέτοια;''
'' Έχω μια αλλά δεν είναι πολύ έντονο κόκκινο.''
'' Ξέρεις τι θα κάνουμε: πάρε αυτή τη σακούλα με φασολάκια, και όταν περάσεις ξανά από δω μου δείχνεις τη μπίλια.''
'' Βεβαίως κύριε Μύλλερ. Ευχαριστώ πολύ''

Η κυρία Μύλλερ, που με εξυπηρετούσε, χαμογέλασε. ''Έχουμε άλλα 2 τέτοια αγοράκια στη γειτονιά μας. Βρίσκονται σε πολύ δεινή κατάσταση. Ο άντρας μου τρελαίνεται να ''παζαρεύει'' μαζί τους μια για φασολάκια, την άλλη για μήλα ή ντομάτες ή ό,τι άλλο έχει στο μανάβικο.
Μόλις έρχονται με τη κόκκινη μπίλια τους - ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ - ο Τζιμ, ο άντρας μου, αποφασίζει ότι τελικά δε θέλει κόκκινη, και τους στέλνει σπίτι με μια καινούργια σακούλα λαχανικά, γυρεύοντας να του φέρουν μια πράσινη, κίτρινη ή μπλε μπίλια την επόμενη φορά''

Έφυγα από το κατάστημα μ΄ ένα χαμόγελο στη ψυχή, μαγεμένη απ'αυτόν τον άνθρωπο.
Μετά από λίγο καιρό μετακόμισα στο Κολοράντο, αλλά ποτέ δεν ξέχασα αυτή την ιστορία, τον μανάβη, τα αγοράκια και τις αγοροπωλησίες τους.

Μετά από αρκετά χρόνια βρέθηκα ξανά στη παλιά μου γειτονιά. Μόλις είχε πεθάνει ο κύριος Μύλλερ.
Το βράδυ βρέθηκα με φίλους στην κηδεία.

Μπροστά μου ήταν 3 νεαροί, ο ένας φορούσε στρατιωτική στολή, οι άλλοι 2 ήταν καλοντυμένοι.
Φαινόντουσαν πολύ καλά.
Πλησίασαν την Κα Μύλλερ, όρθια, ήρεμη και χαμογελαστή δίπλα στο φέρετρο, τη φίλησαν στο μάγουλο, της δώσανε ένα χάδι και είπαν μερικές κουβέντες, πλησιάζοντας το φέρετρο.

Τώρα, που δεν μπορούσε πια να αλλάζει γνώμη για το χρώμα της μπίλιας ο κύριος Μύλλερ, ήρθαν να ξεπληρώσουν το χρέος τους, τα 3 αγοράκια που είχα γνωρίσει τότε, βάζοντας ο καθένας μια μπίλια στο κρύο χέρι του.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΥΛΛΕΡ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. 

Καληνύχτα κόσμε...!

Αυτές οι φορές που νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά... αυτές είναι και οι πιο δύσκολες! Θες τόσο πολύ να εντοπίσεις τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και σε κάνει να νιώθεις έτσι...αλλά απ΄ την άλλη φοβάσαι μήπως κάνεις λάθος ή μήπως τελικά το εντοπίσεις και χάσεις κάτι σπουδαίο... ή πάλι συνειδητοποιήσεις πως δεν μπορείς να έχεις κάτι...γιατί απλά είναι σχεδόν αδύνατο...! Ίσως τελικά πάντα να υπάρχει κάτι που θα μείνει για όλη σου τη ζωή ανεκπλήρωτο... ίσως δεν μπορείς να το αποφύγεις... ίσως πρέπει να νιώσεις κι αυτό το συναίσθημα! Ίσως πάλι να βρεις την άκρη κάποια στιγμή... Ο χρόνος θα τα δείξει όλα... και εμείς απλά ελπίζουμε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις... 

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δίπλα σου, σε στηρίζουν, σ΄αγαπούν, σε νοιάζονται...άνθρωποι που είναι πάντα εκεί για σένα! Σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε κάθε χαρμόσυνο γεγονός... χαίρονται με τη χαρά σου και σου συμπαραστέκονται στη λύπη σου... είναι οι γονείς σου, τα αδέρφια σου, οι φίλοι, οι συγγενείς... και τόσοι ακόμα... είναι εκεί για σένα χωρίς να περιμένουν ποτέ τίποτα !!

Υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης! Μην σε πείσουν ποτέ για το αντίθετο!

Και να που ήρθε κι ο Δεκέμβρης ...

και μπήκαμε και επίσημα στον Χειμώνα!!

Καλό χειμώνα!!

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε

έχουν τρόπο και μου λένε 

για τον πόνο που πονούν.

Μ' ένα βλέμμα λυπημένο

πρωινό συννεφιασμένο

για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν

αχ τα μάτια σου,

για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούν

αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα

μάτια που 'σαστε για μένα

θάλασσες υπομονής.

Με κλωστούλες μεταξένιες

πλέκω τις κρυφές σας έννοιες

σε τραγούδι της ζωής.

Ακόμα και αν φύγεις

για το γύρο του κόσμου,

θα 'σαι πάντα δικός μου,

θα 'μαστε πάντα μαζί.

Και δε θα μου λείπεις,

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,

το τραγούδι της ερήμου,

που θα σ' ακολουθεί.

Τα ήσυχα βράδια,

η Αθήνα θ' ανάβει

σαν μεγάλο καράβι,

που θα 'σαι μέσα κι εσύ.

Και δε θα σου λείπω,

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,

το τραγούδι της ερήμου,

που θα σ' ακολουθεί.

Τα ήσυχα βράδια,

θα περνάει φωτισμένο

της ζωής μου το τρένο,

που θα 'σαι μέσα κι εσύ.

Και δε θα σου λείπω,

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,

το τραγούδι της ερήμου,

που θα σ' ακολουθεί...

Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές
τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.

Πόσο σ’ αγαπώ, πουλάκι του δρόμου, 
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.

Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί, 
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή

Πόσο σ’ αγαπώ, πουλάκι του δρόμου, 
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.

Έλα να σου δείξω το στάχυ το ξανθό
τ’ αστέρια που σωπαίνουνε για ν’ αποκοιμηθώ

Πόσο σ’ αγαπώ, πουλάκι του δρόμου, 
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.

Έλα σε μένα

Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους

κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,

μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,

έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ

με τ' άστρα του τ' απελπισμένα,

μη φοβηθείς απ' το σκοτάδι,

έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι

στα χέρια μου τ' αγαπημένα,

να ζήσεις τ' όνειρο και πάλι,

έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν

κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,

μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,

έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια

μ'αγάπη κι ήλιο κεντημένα

για την καρδιά σου πού 'ναι άδεια

έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου

σαν ξεχασμένος αδερφός,

να μοιραστείς την μοναξιά μου

και να σου δώσω λίγο φως.

"Σου γράφω ένα γράμμα

όχι πως θέλω να στο δώσω

Να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου..."

"Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα 

πως καημό δεν έχω κανένα

αχ καρδιά μου πώς να σε πείσω

πως δε θα γυρίσει πίσω"

Καμιά φορά

λέω ν’αλλάξω ουρανό

μα δεν υπάρχουν δρόμοι

κι άλλη φορά

σκέφτομαι πόσο σ’ αγαπώ

και σου ζητώ συγγνώμη

Τώρα δεν είμαστε παιδιά

να ’χουμε φως μες στην καρδιά

να μας σκεπάζει

μα σ’ αγαπώ σου το ’χω πει

κι η αγάπη σου σαν κυριακή 

με ξεκουράζει

Καμιά φορά 

λέω ν’ αλλάξω ουρανό

μα δεν υπάρχουν δρόμοι

κι άλλη φορά

σκέφτομαι πόσο σ’ αγαπώ

και σου ζητώ συγγνώμη

Βλέπεις πως άλλαξε ο καιρός

και ’γινε ο κόσμος βροχερός

όλο χαλάζι

μα σ’ αγαπώ σου το ’χω πει

κι αν όλα μοιάζουν φυλακή 

δε με πειράζει

"Άμα δείτε το φεγγάρι

να του πείτε να μη βγει

να μη δει τα δάκρυά μου

που πλημμύρισαν τη γη"

"Αναρωτιέμαι τι γίνεται μέσα μου

γιατί τα μάτια μου είναι υγρά

μυστικό, αγαπάω για πρώτη φορά

μυστικό, που εμάς αφορά..."

"...θα 'ρχονται νύχτες που

 θα ψάχνεις το φεγγάρι, 

και το δικό μου

 τελευταίο σ’ αγαπώ..."

θέλω να σου μιλήσω μα τρέμει η φωνή μου
λες κι αγαπάω πρώτη φορά στη ζωή μου
θέλω να τραγουδήσω μα δε μ' αφήνει το δάκρυ
αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη

θέλω να σου μιλήσω μα τρέμει η φωνή μου
λες κι αγαπάω πρώτη φορά στη ζωή μου
θέλω να τραγουδήσω μα δε μ' αφήνει το δάκρυ
αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη

θέλω να σου μιλήσω κι έχω στο νου μου χιλιάδες σκέψεις
όμως μπροστά σε σένα χάνουν το νόημα και οι λέξεις
κι όπως σε αγκαλιάζω και στο κορμί σου φιλιά χαράζω 
φεύγεις και μένω μόνος και σου φωνάζω και σου φωνάζω
αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη

θέλω να σου μιλήσω μα πάλι σωπαίνω
θέλω να σε χορτάσω μα δε σε χορταίνω 
μέσα στα δυο σου μάτια βλέπω τον ήλιο να λάμπει
αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη

θέλω να σου μιλήσω μα πάλι σωπαίνω
θέλω να σε χορτάσω μα δε σε χορταίνω
μέσα στα δυο σου μάτια βλέπω τον ήλιο να λάμπει 
αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη

θέλω να σου μιλήσω κι έχω στο νου μου χιλιάδες σκέψεις
όμως μπροστά σε σένα χάνουν το νόημα και οι λέξεις
κι όταν σε αγκαλιάζω και στο κορμί σου φιλιά χαράζω 
φεύγεις και μένω μόνος και σου φωνάζω και σου φωνάζω
αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη

Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.

Οδ. Ελύτης

Είναι αυτές οι στιγμές που η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζεις θα σπάσει! Αυτές οι στιγμές που ένας τρόμος σε κατακλύζει... ένας τρόμος που πρέπει να τον κάνεις στην άκρη και να απελευθερώσεις ό,τι αισθάνεσαι μέσα σου, μέσα σε μια στιγμή... μια στιγμή τόσο μικρή... φευγαλέα... το παρόν... κάνεις το άλμα σου και όσο και να σε τρομοκρατεί, ξεπερνάς τον εαυτό σου! Αισθάνεσαι μια ηρεμία και ταυτόχρονα έναν φόβο για εκείνο το μετά... Τι γίνεται μετά; ...κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να στο εγγυηθεί! Ζεις το τώρα... και στο τώρα... 

Η ζωή είναι ωραία... μην το ξεχνάς!!

Λίγο καθυστερημένα... 

αλλά Καλώς ήρθες Νοέμβρη!

Η ΒΡΟΧΗ

Στάλες αργές, μονότονες στα φύλλα,

που κλαίνε σιωπηλά το χωρισμό.

Στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό

τρέμουν κρυφά τα μέταλλα τα ξύλα.

Και μέσα μου ξυπνά μ΄ ένα λυγμό

του κόσμου το πανάρχαιο σαράκι.

Και χύνεται της μνήμης το φαρμάκι

στου νου μου τον αδιάκοπο σφυγμό.

Θολό μες απ' τα σύννεφα το φώς

τα μάτια μου βαραίνει μουσκεμένο

και μάταια ν αστράψει περιμένω

κι ο έρωτας του πόνου αδερφός.

Είν' έρμαια στα χέρια του κενού

του κόσμου όλα τα ύψη και τα βάθη.

Στον κήπο της αγάπης που εμαράθη

πέφτουν πικρά τα δάκρυα τ' ουρανού.

Γιώργος Ανυφαντής

Από τη συλλογή "Το ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ"

Και μες στη τέχνη πάλι, 

ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.

Κ.Π.Καβάφης

Τελικά τους έκλεισα την πόρτα

 «τι να την κάνω εγώ την πραγματικότητα, 

τους λέω-εγώ έχω τ΄»όνειρο»

Τ. Λειβαδίτης

Τρίτη... και εγώ ακόμα εδώ να προσπαθώ να κατανοήσω αυτόν τον κόσμο...

- "Τι χρώμα έχει η λύπη"; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. "Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη";
- "Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε".
- "Τι χρώμα έχουν τα όνειρα"; 
- "Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού". 
- "Τι χρώμα έχει η χαρά"; 
- "Το χρώμα του μεσημεριού", αστεράκι μου. 
- "Και η μοναξιά"; 
- "Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί". 
- "Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις". 
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. 
- "Και η αγάπη"; ξέχασα να σε ρωτήσω, "τι χρώμα έχει η αγάπη"; 
- "Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού", απάντησε το δέντρο. 
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας; 
- "Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος". - "Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού", είπε τ’ αστέρι... 

Αλκυόνη Παπαδάκη

Είναι φορές που σκέφτεσαι τις αποφάσεις που πήρες... και συνειδητοποιείς πως τελικά σε οδήγησαν κάπου αλλού... κάπου που δεν το φανταζόσουν... ίσως ακόμα να απορείς αν ήταν οι σωστές...αλλά σίγουρα έφεραν κάτι καινούριο...έφεραν συναντήσεις με άλλους ανθρώπους, με ανθρώπους που συνδέθηκες μαζί τους και άνοιξαν καινούριους δρόμους... άλλες εμπειρίες... άλλα συναισθήματα... αποφάσεις που ξεκλείδωσαν ψυχές... αποφάσεις που ήταν η αιτία να αναπτύξεις μια άλλη επικοινωνία με ανθρώπους που δεν φανταζόσουν πως θα είχες ποτέ...! Είναι αυτές οι στιγμιαίες δηλώσεις της ψυχής που αλλάζουν την πορεία της ζωής σου και σου δημιουργούν πολλές φορές εκείνο το ρητορικό ερώτημα... εκείνο το "τί θα γινόταν αν...;" το παντοτινά άλυτο και μυστήριο ερώτημα που εισέρχεται στη ψυχή και την καλεί να αναρωτηθεί... τι θα γινόταν αν... τι θα γινόταν αν δεν έπαιρνα εκείνη την απόφαση τότε...; Δεν θα βρεις ποτέ την απάντηση φίλε μου... είναι καλύτερα να μην αναρωτιέσαι... κοίτα μπροστά... η ζωή κυλά!

Κ α λ η μ έ ρ α ! 

Καλημέρα!