Με τα ψάθινα σαντάλια μου

περπάτησα λόφους και λόφους.

Έψαχνα για την άνοιξη μα δεν την έβρισκα.

Γυρίζοντας, άγγιξα τυχαία

το μυρωδάτο μπουμπούκι της δαμασκηνιάς

κι εκεί, στην άκρη του κλαριού,

βρήκα ολάκερη την άνοιξη.

ΑΓΝΩΣΤΟΥ - 13ος - 14ος αιώνας μ.Χ. 

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο

η νοσταλγία του ανέκφραστου-σαν τη θολή, αόριστη

ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,

πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,

μιά μέρα μακρινή,λιόλουστη-και θέλεις να τη θυμηθής

κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου

γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.

Ή ίσως κι από δάκρυα.



Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που

κλαίει.

Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,

φιμωμένο και γιγάντιο,

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τ. Λειβαδίτης

"...Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης 

καὶ τὴν ἰσημερία τοῦ φθινοπώρου

ἐδῶ εἶναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἶναι ὁ κῆπος

ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια

καὶ κουδουνίζουνε στ᾿ αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους

καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ παραδείσου

ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ᾿ τὸ φῶς."

"Πρωί", Γ. Σεφέρης