Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο

η νοσταλγία του ανέκφραστου-σαν τη θολή, αόριστη

ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,

πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,

μιά μέρα μακρινή,λιόλουστη-και θέλεις να τη θυμηθής

κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου

γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.

Ή ίσως κι από δάκρυα.



Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που

κλαίει.

Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,

φιμωμένο και γιγάντιο,

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τ. Λειβαδίτης