Ένα απογευματινό...

Ένα χειμωνιάτικο απογευματινό

όταν ο ήλιος ήταν στα πρόθυρα

να χαθεί πάλι μέσα στο απέραντο

βαθύ γαλάζιο, καλυμμένος από σύννεφα

που το σχήμα τους υποδυόταν διάφορες

προσωπικότητες  ένα βλέμμα ήταν χαμένο

πέρα απ’ το βαθύ γαλάζιο, πέρα απ’ τα

χρυσογάλαζα σύννεφα με τις μπερδεμένες

προσωπικότητες, πέρα απ’ τον ίσαλο

που χώριζε τη θάλασσα απ’ τον ουρανό.

¯¯¯

Αυτά τα μάτια μπορούσαν να κοιτάνε

 πέρα από κάθε εμπόδιο και μπορούσαν

 να εκδηλώνονται αναφανδόν και να σου

δίνουν να τα καταλάβεις και να γευθείς

 τη χαρά και την ευτυχία που πήγαζε

από μέσα τους.

¯¯¯

Ήταν όνειρο, πλάνη, γοητεία

που ακτινοβολούσε από κείνα τα μάτια 

ήταν τα μοναδικά urbi et orbi 

ήταν sui generis

γιατί ήταν δικά του.

                                 Φλίκα