Για ένα υπέροχο απόγευμα!!

Να ζεις ν' αγαπάς και να μαθαίνεις 
Leo Buscaglia (απόσπασμα)


«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε. 
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».
«Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του. […] Δε μιλάω για το χάιδεμα του εγώ μας. […] Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. Θέλεις να είσαι ο πιο μορφωμένος, ο πιο λαμπερός, ο πιο ενδιαφέρων, ο πιο πολυτάλαντος, ο πιο δημιουργικός άνθρωπος του κόσμου, γιατί έτσι θα μπορέσεις να τα δώσεις όλα αυτά. Ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να το δίνεις».«Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατεεσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι –όχι όπως είμαστε εμείς».
 «Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».
«Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και στο τίποτα, θα διάλεγα τον πόνο».
«Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, την κουλτούρα μας, τους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το «εμείς» και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού.
Δημιουργούμε επίσης μοντέλα τελειότητας. Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τον έξω κόσμο να ταιριάσει μ’ αυτό που νομίζουμε εμείς σαν τέλειο».
«Είμαστε ήδη τέλειοι. Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος. Προσπαθούμε να επέμβουμε σ’ αυτή την τελειότητα κι από κει πηγάζουν όλα τα προβλήματά μας. Τι θαυμάσιο που θα ήταν, αν μπορούσαμε να δεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε ο τέλειος εαυτός μας. […] Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο τέλειος εαυτός σου. Είσαι όμως ο τέλειος εαυτός σου και είναι ο μοναδικός τέλειος εαυτός σου που θα περάσει έτσι στην ιστορία του κόσμου! Ίσως οι άλλοι να προσπαθήσουν να τον κάνουν ατελή […]».

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής 

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής 
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, 
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, 
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. 

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ 
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία, 
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς, 
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. 

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ, 
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει, 
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά: 
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει" 

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί 
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει, 
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, 
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει. 

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ 
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες, 
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ 
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Νίκος Καββαδίας

Προσωπικό

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει

μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή 

δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη

κι ας μην είναι όπως παλιά,

δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,

κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες

σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς 

που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω 

τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,

δε θα πει πως δεν έχουμε 

μοίρα στον ήλιο, έχουμε 

τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος 

και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας 

ψωμάκια μικρά της αποδημίας

κι ελπίζουνε τα παιδιά μας 

σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι 

και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι 

για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,

μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,

αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι 

δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε 

απ' το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς

πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,

διακοπή αίματος και κρυώνουν 

τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό 

να φορτίσει πάλι τα μέλη 

με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς

και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο 

για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά 

και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη 

κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές 

και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά 

και καμένα, θέλοντας ο καθένας 

να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο 

και πηγή, κατά τις περιστάσεις 

ή και όλα μαζί στην ανάγκη,

δε θα πει πως εγώ δε μπορώ 

να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,

κι αν είναι να περάσω 

μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–

ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

Μιχάλης Γκανάς

Χριστός Ανέστη !

Ο άνθρωπός μου...

Είναι αυτός που σ΄ ακούει, σε καταλαβαίνει, σε νιώθει και σ' αγαπά γι αυτό που είσαι και μόνο! Είναι αυτός που κάνει την ζωή σου όμορφη και πιστεύει σε σένα... Αυτός που αγαπώ και με γαληνεύει... Αυτός που μ΄έχει παρασύρει σε ακυβέρνητες πολιτείες...Αυτός που ξύπνησε αυτό το συναίσθημα από μέσα μου που δεν πίστευα πως υπήρχε...αυτός που μπόρεσε να με κάνει να πω αυτές τις δυο μικρές λεξούλες και να απελευθερωθώ... 

Ο άνθρωπός μου... 

"Για κάποιον όμως λόγο, δεν ήθελα η πίστη να μου φορεθεί, αλλά να μου προκύψει. Δεν ήθελα να παρασυρθώ ούτε από τα λογικά επιχείρημα υπέρ αυτής ούτε από την αρετή των πιστών. Δεν χρειαζόμουν ούτε αποδείξεις ούτε έμμεσα συμπεράσματα... 

Ήθελα να τη βρω καθαρή μέσα μου... Δεν θα έπρεπε η πίστη μου στον Θεό να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη μου σε ανθρώπους. 

Έπρεπε να τη βρω καθαρή μέσα μου. 

Έπρεπε να είναι η δική Του φωνή μέσα μου..."

Νικόλαος μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, 

"Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω"