Καληνύχτα!!
Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013
Συνονθύλευμα καρδιάς...
Και είναι εκείνα τα απογεύματα που λες… πως έφτασα ως εδώ; Πως γυρνάω πίσω; Τι κάνω τώρα; Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν έχει γυρισμό… πως έτσι θα πορευτείς από δω και πέρα… ναι, ακριβώς έτσι! Χάνεσαι μέσα στις σκέψεις... γίνεσαι ένα μ΄ αυτές... έχεις πια εγκλωβιστεί! Τι συμβαίνει καρδιά μου; Μίλα μου... που είσαι; χάνομαι... Θέλω επιτέλους να βγω μέσα απ΄ αυτό το τούνελ... νιώθω να χάνω τον εαυτό μου... ΘΕΛΩ να μάθω τι μου συμβαίνει!! ΘΕΛΩ να βρω την άκρη! ΘΕΛΩ απεγνωσμένα να ελευθερωθώ απ΄ όλο αυτό!!
Έρχονται στιγμές που το μόνο που θέλεις είναι να κρυφτείς... να φύγεις απ΄ όλους και απ΄ όλα! Δεν μπορείς... Απ΄ την άλλη δεν είναι λύση αυτό! Αλλά έτσι νιώθεις! Παλεύεις να βρεις την άκρη! Να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη! Καμιά φορά τα πράγματα δεν έρχονται έτσι όπως τα περίμενες... αλλά πρέπει να δεις κατάματα την πραγματικότητα και να ξεδιαλύνεις ό,τι σκιά έχει το τοπίο σου!
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.
Απόστολος Παύλος, Ο Ύμνος της αγάπης
"Υπεράνω όλων η αγάπη. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τόν άλλο, η ψυχή του. Ο,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη, να το κάνομε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δέν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τόν αγαπάμε ή δέν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως.
Αγάπη, αγάπη, αγάπη!
Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν' αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό. Ωραίο δεν είναι;
Ας σκορπίζαμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.
Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη.
Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους . Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται.
Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη...
Άγιος Πορφύριος - Καυσοκαλυβίτης.
Αγάπη, αγάπη, αγάπη!
Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν' αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό. Ωραίο δεν είναι;
Ας σκορπίζαμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.
Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη.
Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους . Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται.
Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη...
Άγιος Πορφύριος - Καυσοκαλυβίτης.
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
Η λέξη "ἐλευθερία" προκύπτει
"παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς",
δηλαδή "να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει/επιθυμεί".
(ἐλεύθω= ἐρχομαι, πορεύομαι / ἐρῶ= αγαπώ -> ἔρως).
Ελευθερία λοιπόν δεν είναι, το να μην είσαι σκλάβος ή δούλος, αλλά το να πράττεις εν γένει σύμφωνα με ό,τι σου γεννά έρωτα στην ψυχή σου...!
Να πορεύεσαι ελεύθερα και να βαδίζεις με πυξίδα αυτό που έρωτα σου προκαλεί! Ακολούθησε αυτό που σε ενθουσιάζει...αυτό που σου γεμίζει την ψυχή...αυτό που σε ταρακουνά... αυτό που σε μαγεύει... αυτό που σε κάνει να πετάς... αυτό που σε συγκλονίζει... αυτό που σε συγκινεί... αυτό που σ' οδηγεί στη δημιουργία... ξεπέρασε τον εαυτό σου... κάνε το επόμενο βήμα... ακολούθησε τη συνείδησή σου... κάνε όνειρα... γέλα... γίνε παιδί... Ζήσε!!
Ξέφυγε απ΄την ρουτίνα της καθημερινότητας και απ΄τα πρέπει των άλλων! Ζήσε ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013
Μια ιστορία...
Ο Πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου
Ήμουν στον μανάβη της γειτονίας.
Αγοράζοντας πατάτες πρόσεξα ένα αγοράκι λεπτεπίλεπτο, ντυμένο φτωχικά αλλά καθαρό να κοιτάει με λαχτάρα το πανέρι με τα φρέσκα φασολάκια.
Είχα ήδη πληρώσει τις πατάτες, αλλά βλέποντας τα φασολάκια - λατρεύω τη σούπα με πατάτες και φασολάκια - σταμάτησα στο πανέρι και άθελά μου άκουσα τη συζήτηση του κου Μύλλερ (μανάβης) και του Μπάρι (το φτωχό
αγοράκι).
''Γεια σου Μπάρι, πως είσαι σήμερα;''
''Καλά κε Μύλλερ, μόλις θαύμαζα τα φασολάκια σας, φαίνονται πολύ νόστιμα.''
'' Όντως, είναι. Πώς είναι η μητέρα σου;''
'' Καλά, κάθε μέρα καλύτερα.''
'' Ωραία, τι μπορώ να κάνω για σένα;''
'' Τίποτα κύριε, απλώς κοίταζα και θαύμαζα τα φασολάκια σας.''
'' Θα ήθελες κάποια για το σπίτι;''
'' Όχι κύριε - δεν έχω λεφτά για να πληρώσω.''
'' Τι το αξιόλογο θα μπορούσες να μου δώσεις έναντι;''
'' Το μόνο που έχω είναι αυτή η πολύτιμη μπίλια - να δείτε !''
'' Είναι γνήσια; Για να δω.''
'' Ορίστε δείτε κύριε, είναι πολύ καλής ποιότητας.''
'' Μάλιστα, το βλέπω. Μόνο που αυτή είναι μπλε και εγώ ψάχνω για μια σε έντονο κόκκινο χρώμα. Μήπως έχεις σπίτι σου καμιά τέτοια;''
'' Έχω μια αλλά δεν είναι πολύ έντονο κόκκινο.''
'' Ξέρεις τι θα κάνουμε: πάρε αυτή τη σακούλα με φασολάκια, και όταν περάσεις ξανά από δω μου δείχνεις τη μπίλια.''
'' Βεβαίως κύριε Μύλλερ. Ευχαριστώ πολύ''
Η κυρία Μύλλερ, που με εξυπηρετούσε, χαμογέλασε. ''Έχουμε άλλα 2 τέτοια αγοράκια στη γειτονιά μας. Βρίσκονται σε πολύ δεινή κατάσταση. Ο άντρας μου τρελαίνεται να ''παζαρεύει'' μαζί τους μια για φασολάκια, την άλλη για μήλα ή ντομάτες ή ό,τι άλλο έχει στο μανάβικο.
Μόλις έρχονται με τη κόκκινη μπίλια τους - ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ - ο Τζιμ, ο άντρας μου, αποφασίζει ότι τελικά δε θέλει κόκκινη, και τους στέλνει σπίτι με μια καινούργια σακούλα λαχανικά, γυρεύοντας να του φέρουν μια πράσινη, κίτρινη ή μπλε μπίλια την επόμενη φορά''
Έφυγα από το κατάστημα μ΄ ένα χαμόγελο στη ψυχή, μαγεμένη απ'αυτόν τον άνθρωπο.
Μετά από λίγο καιρό μετακόμισα στο Κολοράντο, αλλά ποτέ δεν ξέχασα αυτή την ιστορία, τον μανάβη, τα αγοράκια και τις αγοροπωλησίες τους.
Μετά από αρκετά χρόνια βρέθηκα ξανά στη παλιά μου γειτονιά. Μόλις είχε πεθάνει ο κύριος Μύλλερ.
Το βράδυ βρέθηκα με φίλους στην κηδεία.
Μπροστά μου ήταν 3 νεαροί, ο ένας φορούσε στρατιωτική στολή, οι άλλοι 2 ήταν καλοντυμένοι.
Φαινόντουσαν πολύ καλά.
Πλησίασαν την Κα Μύλλερ, όρθια, ήρεμη και χαμογελαστή δίπλα στο φέρετρο, τη φίλησαν στο μάγουλο, της δώσανε ένα χάδι και είπαν μερικές κουβέντες, πλησιάζοντας το φέρετρο.
Τώρα, που δεν μπορούσε πια να αλλάζει γνώμη για το χρώμα της μπίλιας ο κύριος Μύλλερ, ήρθαν να ξεπληρώσουν το χρέος τους, τα 3 αγοράκια που είχα γνωρίσει τότε, βάζοντας ο καθένας μια μπίλια στο κρύο χέρι του.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΥΛΛΕΡ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Ήμουν στον μανάβη της γειτονίας.
Αγοράζοντας πατάτες πρόσεξα ένα αγοράκι λεπτεπίλεπτο, ντυμένο φτωχικά αλλά καθαρό να κοιτάει με λαχτάρα το πανέρι με τα φρέσκα φασολάκια.
Είχα ήδη πληρώσει τις πατάτες, αλλά βλέποντας τα φασολάκια - λατρεύω τη σούπα με πατάτες και φασολάκια - σταμάτησα στο πανέρι και άθελά μου άκουσα τη συζήτηση του κου Μύλλερ (μανάβης) και του Μπάρι (το φτωχό
αγοράκι).
''Γεια σου Μπάρι, πως είσαι σήμερα;''
''Καλά κε Μύλλερ, μόλις θαύμαζα τα φασολάκια σας, φαίνονται πολύ νόστιμα.''
'' Όντως, είναι. Πώς είναι η μητέρα σου;''
'' Καλά, κάθε μέρα καλύτερα.''
'' Ωραία, τι μπορώ να κάνω για σένα;''
'' Τίποτα κύριε, απλώς κοίταζα και θαύμαζα τα φασολάκια σας.''
'' Θα ήθελες κάποια για το σπίτι;''
'' Όχι κύριε - δεν έχω λεφτά για να πληρώσω.''
'' Τι το αξιόλογο θα μπορούσες να μου δώσεις έναντι;''
'' Το μόνο που έχω είναι αυτή η πολύτιμη μπίλια - να δείτε !''
'' Είναι γνήσια; Για να δω.''
'' Ορίστε δείτε κύριε, είναι πολύ καλής ποιότητας.''
'' Μάλιστα, το βλέπω. Μόνο που αυτή είναι μπλε και εγώ ψάχνω για μια σε έντονο κόκκινο χρώμα. Μήπως έχεις σπίτι σου καμιά τέτοια;''
'' Έχω μια αλλά δεν είναι πολύ έντονο κόκκινο.''
'' Ξέρεις τι θα κάνουμε: πάρε αυτή τη σακούλα με φασολάκια, και όταν περάσεις ξανά από δω μου δείχνεις τη μπίλια.''
'' Βεβαίως κύριε Μύλλερ. Ευχαριστώ πολύ''
Η κυρία Μύλλερ, που με εξυπηρετούσε, χαμογέλασε. ''Έχουμε άλλα 2 τέτοια αγοράκια στη γειτονιά μας. Βρίσκονται σε πολύ δεινή κατάσταση. Ο άντρας μου τρελαίνεται να ''παζαρεύει'' μαζί τους μια για φασολάκια, την άλλη για μήλα ή ντομάτες ή ό,τι άλλο έχει στο μανάβικο.
Μόλις έρχονται με τη κόκκινη μπίλια τους - ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ - ο Τζιμ, ο άντρας μου, αποφασίζει ότι τελικά δε θέλει κόκκινη, και τους στέλνει σπίτι με μια καινούργια σακούλα λαχανικά, γυρεύοντας να του φέρουν μια πράσινη, κίτρινη ή μπλε μπίλια την επόμενη φορά''
Έφυγα από το κατάστημα μ΄ ένα χαμόγελο στη ψυχή, μαγεμένη απ'αυτόν τον άνθρωπο.
Μετά από λίγο καιρό μετακόμισα στο Κολοράντο, αλλά ποτέ δεν ξέχασα αυτή την ιστορία, τον μανάβη, τα αγοράκια και τις αγοροπωλησίες τους.
Μετά από αρκετά χρόνια βρέθηκα ξανά στη παλιά μου γειτονιά. Μόλις είχε πεθάνει ο κύριος Μύλλερ.
Το βράδυ βρέθηκα με φίλους στην κηδεία.
Μπροστά μου ήταν 3 νεαροί, ο ένας φορούσε στρατιωτική στολή, οι άλλοι 2 ήταν καλοντυμένοι.
Φαινόντουσαν πολύ καλά.
Πλησίασαν την Κα Μύλλερ, όρθια, ήρεμη και χαμογελαστή δίπλα στο φέρετρο, τη φίλησαν στο μάγουλο, της δώσανε ένα χάδι και είπαν μερικές κουβέντες, πλησιάζοντας το φέρετρο.
Τώρα, που δεν μπορούσε πια να αλλάζει γνώμη για το χρώμα της μπίλιας ο κύριος Μύλλερ, ήρθαν να ξεπληρώσουν το χρέος τους, τα 3 αγοράκια που είχα γνωρίσει τότε, βάζοντας ο καθένας μια μπίλια στο κρύο χέρι του.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΥΛΛΕΡ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη
Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.
Αυτές οι φορές που νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά... αυτές είναι και οι πιο δύσκολες! Θες τόσο πολύ να εντοπίσεις τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και σε κάνει να νιώθεις έτσι...αλλά απ΄ την άλλη φοβάσαι μήπως κάνεις λάθος ή μήπως τελικά το εντοπίσεις και χάσεις κάτι σπουδαίο... ή πάλι συνειδητοποιήσεις πως δεν μπορείς να έχεις κάτι...γιατί απλά είναι σχεδόν αδύνατο...! Ίσως τελικά πάντα να υπάρχει κάτι που θα μείνει για όλη σου τη ζωή ανεκπλήρωτο... ίσως δεν μπορείς να το αποφύγεις... ίσως πρέπει να νιώσεις κι αυτό το συναίσθημα! Ίσως πάλι να βρεις την άκρη κάποια στιγμή... Ο χρόνος θα τα δείξει όλα... και εμείς απλά ελπίζουμε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις...
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δίπλα σου, σε στηρίζουν, σ΄αγαπούν, σε νοιάζονται...άνθρωποι που είναι πάντα εκεί για σένα! Σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε κάθε χαρμόσυνο γεγονός... χαίρονται με τη χαρά σου και σου συμπαραστέκονται στη λύπη σου... είναι οι γονείς σου, τα αδέρφια σου, οι φίλοι, οι συγγενείς... και τόσοι ακόμα... είναι εκεί για σένα χωρίς να περιμένουν ποτέ τίποτα !!
Υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης! Μην σε πείσουν ποτέ για το αντίθετο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)